Μιας και είχαμε προγραμματικές δηλώσεις, είπαμε να βάλουμε τα καλά μας. Το blog ΤΑ ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ έγινε επίσημο!
Η σιγή μετά την καταιγίδα
Αυτό
ήταν. Μετά την αδυσώπητη, “ιστορικότερη όλων" εκλογική μάχη, που κράτησε
κοντά δυο μήνες, μετά τον καταιγισμό πολιτικών αναλύσεων και πονημάτων,
επανήλθε η ηρεμία στην καθημερινότητα του τόπου. Έπαυσαν τα πάνελ των ειδικών αναλυτών,
των δημοσιογράφων-ανακριτών, των επαναλαμβανόμενων ερωτημάτων και διλημμάτων,
που έψαχναν πολυστόχαστα οράματα σε μονολεκτικές απαντήσεις. Καταγγελία ή
διαπραγμάτευση; Αυτοδυναμία ή συνεργασία; Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ; Ευρώ ή Δραχμή; ΕΕ
ή Βαλκάνια;
Βεβαίως, το ουράνιο τόξο που συνήθως ακολουθεί
τη βροχή δεν φάνηκε ακόμα, έστω κι αν ο Πρωθυπουργός μας δουλεύει χρόνια για
την πολιτική μας άνοιξη. Τι κι αν άνθρωποι βγήκαν στα μπαλκόνια, τι κι αν ψυχές
σκαρφάλωσαν μέχρι τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, μήπως και ελπίδα φανεί στον
ελληνικό ορίζοντα. Πέφτουν απελπισμένοι στο κενό που έφτιαξε η μεταπολίτευση.
“Αρμόδιος δικαστικός επιμελητής παραγγέλλεται όπως νόμιμα επιδώσει...” έλεγε η
έκθεση επιδόσεως για μιαν έξωση που δεν υπογράφηκε ποτέ από τον καθού η απόφαση.
Προτίμησε να κρατήσει υπογεγραμμένη την αξιοπρέπειά του και πέταξε ψηλά.
Αξιοπρέπεια. Ποιος περίμενε ότι η κρίση θα
αναδείκνυε νέους όρους, νέα νοήματα, ακόμα και διαβήματα, έστω απονενοημένα. Το
“για ένα τριάρι με δύο θέσεις στάθμευσης” έγινε “για ένα κομμάτι ψωμί”, ναι σαν
κι εκείνο που λείπει από τους ασθενείς νοσοκομείων και ψυχιατρείων. Δεν μιλάμε
πια για φάρμακα, για ενέσεις. Έχουμε διεισδύσει στον πυρήνα του αυτονόητου.
Ψηλαφίζουμε τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης υπόστασης. Αυτοκαθοριζόμαστε.
Γινόμαστε σταδιακά “εκείνο το τρένο που
έβλεπε τ' άλλα τρένα να περνούν”. Με ηγέτες κοντόφθαλμους, πολιτικό προσωπικό
μπαγιάτικο, “ξαναζεσταμένο”, υπουργούς που παραιτούνται προτού ορκιστούν,
διαπραγματευτές που υιοθετώντας την πρακτική των “αγορών” δρουν εδώ και μέρες
αόρατα, συσκεπτόμενοι στα εβένινα τραπέζια της Κηφισιάς και της Εκάλης. Σε αυτά
άλλωστε στηρίζεται η νομιμοποίησή τους.
Η Ελλάς με τα μάτια του Άκη βλέπει το μέλλον
ημίγυμνη μέσα από της φυλακής τα σίδερα. Τα παιδιά με τα μαύρα σακάκια και τους
χαρτοφύλακες ετοιμάζονται πάλι να κάνουν σχεδιαγράμματα και χάρτες στις πλάτες
ενός ολόκληρου λαού. Να πουν με στόμφο “έχετε μείνει πίσω”. Για να 'μαστε
ειλικρινείς, πάντα πίσω θα μένετε. Σαν τη σκόνη στο ράλλυ του κέρδους. Σκόνη θα
μένετε, σκόνη θα γίνεστε.
Ο λαός
έστειλε την εντολή για “συνεργασία”. Οι τουρίστες έρχονται ξανά στη χώρα μας. Η
Μύκονος επέστρεψε στους γνωστούς της ξέφρενους ρυθμούς. Οι μικροκαταθέτες
επιστρέφουν τα μπουγκιά τους στους γκισέδες και ξαναράβουν τα στρώματα. Θα
δοθεί χρόνος, “περίοδος χάριτος” η λεγόμενη. Ο τόπος έχει ανάγκη από
σταθερότητα. Ο φόβος της δραχμής απομακρύνθηκε.
Εδώ δεν
είναι παίξε-γέλασε. Εδώ είναι παίξε, ψήφισε και σώπα.
