Η κυριαρχία της κυριαρχίας

Κατά τη θεωρία του Συνταγματικού Δικαίου, έχει από καιρό διατυπωθεί ότι οι δύο βασικοί πυλώνες ενάσκησης της κρατικής κυριαρχίας είναι οι εξής: 1. ο στρατός και 2. η κοπή νομίσματος. Βεβαίως αν αναλύσουμε περαιτέρω την κρατική (κι εθνική) κυριαρχία ως πολιτειακό φαινόμενο θα δούμε περισσότερα παραδείγματα, κατά τα οποία ο λαός ως συντεταγμένη και οργανωμένη εξουσία (Κράτος) επιβάλλει τη θέλησή του.

Όταν, πριν από περίπου δέκα χρόνια, ο τότε Πρωθυπουργός με το νυν Πρωθυπουργό της χώρας, κραδαίνοντας μερικά πεντακοσάευρα, εν μέσω πανηγυρισμών για την ένταξή μας στην Ο.Ν.Ε., διατυμπάνιζαν τα οφέλη του νέου νομίσματος, “λησμόνησαν” να εξηγήσουν πως με αυτή τους την επιλογή εκχωρούσαν ήδη ένα σημαντικότατο κομμάτι κρατικής κυριαρχίας στην Ε.Ε.

Τυχαίο δεν είναι και το γεγονός ότι κατόπιν της εφευρέσεως του ευρώ επιχειρήθηκε η σύσταση του λεγόμενου “ευρωστρατού”, ως το επόμενο κομβικό βήμα για την ολοκλήρωση της αφαίρεσης των κυριότερων κυριαρχικών εξουσιών από τα κράτη-μέλη.

Επειδή τις ημέρες αυτές λοιπόν πολύς λόγος γίνεται σχετικά με την αφαίρεση της κρατικής μας κυριαρχίας κατόπιν των όσων συμφωνήθηκαν στα αλλεπάλληλα μνημόνια, χρήσιμο είναι να δούμε αν έχουμε προ πολλού αποδεχτεί την αφαίρεση των περισσοτέρων των εξουσιών μας, με μόνη την ιδιότητά μας, ως κράτους-μέλους της Ε.Ε.

Διότι, πέραν των ως άνω βασικών αξόνων (νόμισμα, στρατός), είδαμε στην πράξη λ.χ. την καθολική επικράτηση του Ευρωπαϊκού Δικαίου έναντι του Εθνικού, με νόμους και διοικητικές πράξεις που πρέπει πρωτίστως να συμμορφώνονται στο υπέρτερο δίκαιο της Ε.Ε. και μετέπειτα να αποτελούν προϊόν της λαϊκής βούλησης των Ελλήνων. Αν αυτό δεν είναι αφαίρεση κρατικής κυριαρχίας, τότε τι είναι;

Επιπλέον, αν και πρόσφατα οι ευρωπαϊκές Συνθήκες κουρελοποιήθηκαν, ποιος ξεχνά ότι ο Κανονισμός ισχύει στο εσωτερικό δίκαιο των κρατών-μελών χωρίς επικύρωσή του από τα εθνικά κοινοβούλια (εν αντιθέσει π.χ. με τις Οδηγίες); Ή μήπως μας διέφυγε ότι το Μνημόνιο δεν επικυρώθηκε από τη Βουλή με την ενισχυμένη πλειοψηφία που απαιτεί το αρ. 28 του Συντάγματος (του ποιου;); Ή πάλι τα διάφορα πρόστιμα εις βάρος της χώρας από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια δεν είναι έκφανση κυριαρχικής επιβολής;

Είναι φανερό επομένως ότι κάπως καθυστερημένα διαπιστώσαμε την αφαίρεση της κρατικής μας κυριαρχίας, όταν προ πολλού έχουμε αποδεχτεί και συνομολογήσει την επιβολή των μηχανισμών της Ε.Ε. στη ζωή και την πορεία αυτού του τόπου.

Θυμίζει την περίπτωση του ξεβράκωτου, που ψάχνει να βρει αιτία για το κρυολόγημα.

Όχι και τόσο φρέσκα τα ...κουλούρια

Η συμπεριφορά του, κατά τα άλλα, συμπατριώτη μας, Κίμωνα Κουλούρη, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσωποποίηση του πολιτικού μας συστήματος. Θρασύ, έκνομο, υποτιμητικό, άδικο και -κυρίως- βγαλμένο από μια χώρα που την κατήντησαν ένα τεράστιο σκυλάδικο, με “νταήδες” και συμπεριφορές του τύπου “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”.

Όταν, τούτη την περίοδο που διανύουμε, απαιτείς από τον πολίτη να συμμορφωθεί στη νομιμότητα, να μη σηκώσει κεφάλι ούτε για μια απλή διαμαρτυρία, βλέπεις τους ίδιους τους εκφραστές αυτού του Κράτους να πρωτοστατούν στην αποφυγή τήρησης του νόμου. Κι ύστερα, η αίσθηση που έχεις είναι ότι αν εσύ έπραττες κάτι ανάλογο, θα είχες υποστεί πολύ πιο επώδυνες και άμεσες συνέπειες.

Το ζήτημα βεβαίως δεν τελειώνει μόνο στην παράνομη συμπεριφορά ενός άλλοτε κρατικού λειτουργού. Η όλη στάση του είναι το σημείο αναφοράς και αυτό που προκαλεί το λεγόμενο “λαϊκό αίσθημα”. Γεγονός που επιβεβαιώνει επίσης ότι δεν ήταν μια συμπτωματική, εν θερμώ, αντίδραση αλλά εδράζεται σε μια βαθύτερη αντίληψη για τη θέση του καθενός από εμάς ξεχωριστά απέναντι στο νόμο.

Διότι μετά το όλο συμβάν, στις δηλώσεις του ο Κίμωνας τόνισε με έμφαση ότι το περιστατικό ήταν “στημένο” και ότι ευθύνεται ο Παπουτσής, τον οποίο ο ίδιος έκανε άνθρωπο! Είναι αδιανόητη η θρασύτητα και η αίσθηση ατιμωρησίας που ανιχνεύει κανείς στα λεγόμενα αυτά και προφανώς οδηγείσαι σε εικασίες για πόσα άλλα παρόμοια φαινόμενα λαμβάνουν χώρα στο πολιτικό σκηνικό του τόπου, δίχως ποτέ να βγαίνουν στη φόρα!

“Υπαλληλάκο των 500 ευρώ”. Τάδε έφη ένας άνθρωπος που προφανώς λαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη βουλευτική του σύνταξη, η οποία του καταβάλλεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από την τσέπη του Έλληνα πολίτη, που συν τοις άλλοις τον τίμησε ως εκλογικό σώμα με την ψήφο του τόσες φορές.

Πλέον, μετά τον Άκη και τα υποβρύχιά του, τα Βατοπέδια και τους γέροντες που περάσαν την ευλογημένη πόρτα της “στενής”, τους βουλευτές με τις υπέρογκες καταθέσεις στην Ελβετία, τους οικονομικούς εισαγγελείς που ομιλούν ευθέως για επέμβαση πολιτικών προσώπων στο έργο τους, το σύστημα αρχίζει και συνθλίβεται, όπως το σάπιο φρούτο. Τώρα είναι που βγαίνει η πραγματική μπόχα, σαν το σκουλίκι που ενστικτωδώς τρέχει να σωθεί.

Το 2012 συμπληρώνονται 100 έτη από τη βύθιση του Τιτανικού. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Χριστούγεννα στην Ενωμένη Ευρώπη

«Στην Ελλάδα έχουν έθιμο να φτιάχνουν μια πρωτοχρονιάτικη πίτα και μέσα σε αυτήν βάζουνε ένα νόμισμα. Φέτος πιθανότατα η πίτα δεν θα έχει νόμισμα!» Έτσι γλαφυρά αποχαιρέτισαν οι Γερμανοί εταίροι μας το 2011 μέσω της επίσημης γερμανικής τηλεόρασης σε ζωντανή σύνδεση με την πύλη του Βρανδεμβούργου, στο Βερολίνο. Το χειρότερο δεν ήταν τόσο το ως άνω «καυστικό» σχόλιο, όσο οι γέλωτες που επακολούθησαν από τους παρευρισκόμενους θεατές που άγγιζαν το ένα εκατομμύριο. Κι ένα πυροτέχνημα θλίψης έσκασε μέσα μας.

Λίγο πιο κάτω, στο μετρό του Βερολίνου η αφίσα έγραφε: «Τόσες θέσεις εργασίας δεν είχαμε ποτέ. Σ’ ευχαριστούμε, Γερμανία». Και σου 'ρχεται, έτσι αυθόρμητα σχεδόν, η ανάγκη να γελάσεις και να κλάψεις μαζί. Σαν το μαθητούδι που τρώει τις φάπες του, επειδή πιάστηκε αδιάβαστο, όταν η υπόλοιπη τάξη διαθέτει «αστέρες», που τώρα χασκογελούν και δείχνουν με το δάκτυλο. Και για ένα περίεργο λόγο τελικά τα κουλούρια που δοκιμάζεις στην Unter Den Linden παίρνουν σχήμα κακής βαθμολογίας στα μάτια σου.

Αργότερα, περνάς από τα καφέ του Kreuzberg και ξαφνικά ακούς να σου παίρνουν παραγγελιά στα ελληνικά. «Ε, πατρίδα! Και εσύ εδώ; Ναι, έφυγα πριν από ένα χρόνο, για δουλειά, βασικά». Για δουλειά. Βασικά. Αυτές οι κοφτές, σύντομες λέξεις με την τόσο βαθιά χαρακιά στο νου σου. Που όταν συνδυάζονται, υπενθυμίζουν ότι τα κεκτημένα διασκορπίστηκαν, όπως τα αστέρια σ’ εκείνη τη σημαία που ανεμίζει πλάι στη γερμανική έξω από το τοπικό κοινοβούλιο. Και εκείνη μπλε φόντο έχει.

«Η Ελλάδα, παρ’ όλα αυτά, πρέπει να βοηθηθεί. Η Ευρώπη είναι ένα σώμα, αν πονάει ένα μέλος του, επηρεάζεται και το υπόλοιπο», μου λέει μια συνεπιβάτιδα στην πτήση για το Sonefeld. Κατάγεται από την Τσεχοσλοβακία (ακόμα έτσι την αποκαλεί), έζησε όμως στο Δυτικό Βερολίνο. «Μόνο στην Ελλάδα έχετε την τάση να αγοράζετε συνεχώς διαμερίσματα». Ένα κεραμίδι κι ένα πιάτο φαΐ. Έτσι έλεγε ο πατέρας μου, της εξηγώ.

Αφού λάβεις την έκπτωση που σου παρέχει η Berlin Welcome Card, πληρώνεις -ως καλός τουρίστας- το εισιτήριο για το μουσείο της Περγάμου και μια ολόκληρη αρχαία ελληνική πόλη σε καλωσορίζει, όπως τότε, αιώνες πριν, στην παλιά της αγορά. «ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΕΥΜΕΝΗΣ ΑΘΗΝΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΩΙ» αναγράφεται πάνω στα επικά μνημεία. Καθώς φαίνεται, πέρα από τη μνημονιακή Ελλάδα, υπάρχει και η μνημειακή, που ακόμα εκτίθεται κι αποθεώνεται μαζί.

Ακουμπάς το ματωμένο τείχος (κανείς δεν μου απάντησε γιατί το ονόμασαν «τείχος» αντί για «τοίχο») του Βερολίνου, ενώ μια γεύση ελευθερίας κι επανάστασης κάθεται στο στόμα σου. Ανάμεσα στα έργα τέχνης που αποτυπώνονται στα γδαρμένα τούβλα του, διαβάζεις μερικές αράδες, γραμμένες με μαύρο μαρκαδόρο κι εμφανή βιασύνη, μάλλον από ταραχή. «Ελευθερία από το τραπεζικό σύστημα. Ελευθερία στην κατεχόμενη Ελλάδα».

Μάλλον εκεί αρχίζει ο «τοίχος», σκέφτηκα.