Από την τραβεστί-οικονομία στην τραβεστί-δημοκρατία.

Ίσως καταντάει κουραστικό αλλά δεν περνάει σχεδόν ημέρα που να μη διαπιστώνει κανείς τον ευτελισμό των θεσμών αλλά και την κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος που έχει οδηγήσει ουσιαστικά στην κατάργησή του. Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε το απαράδεκτο φορομπηχτικό μέτρο του ειδικού τέλους της Δ.Ε.Η. που συνιστά μια από τις μεγαλύτερες εκτροπές τόσο σε νομοθετικό, πολύ δε περισσότερο σε κοινωνικό επίπεδο.

Μετά, λοιπόν, από σχετική δικαστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καλαμάτας που δικαίωσε ηλικιωμένη για τη μη καταβολή του ειδικού αυτού τέλους, δίχως να επιτραπεί η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος της οικίας της, ακούσαμε Υπουργό της σημερινής συγκυβέρνησης να δηλώνει με περισσή θρασύτητα εκνομίας ότι “το Δικαστήριο υπερέβη τις αρμοδιότητές του”!

Η προκλητική αυτή δήλωση καταδεικνύει όχι μόνο την κυβερνητική αλαζονεία αλλά πολύ περισσότερο την ευθεία επέμβαση στη λεγόμενη “διάκριση των λειτουργιών” μια συνταγματική κατάκτηση που έχει βαθειές ρίζες στην ιστορία και τη δομή των δημοκρατικών κοινωνιών. Είναι αδιανόητο η κυβέρνηση να κρίνει τις αποφάσεις των δικαστηρίων λες και πρόκειται για εγκυκλίους κάποιου υπουργείου.

Τούτα όλα διατυπώνονται ειδικά όταν η κυβέρνηση αυτή -αλλά και η κάθε εκάστοτε εκτελεστική εξουσία- επιλέγει με κατ' εξοχήν πολιτικα -ίσως και κομματικά- κριτήρια την ηγεσία της Δικαιοσύνης, που αποτελεί άλλη μια βαθιά αντίφαση στην υποτιθέμενη ανεξάρτητη φύση των κρατικών λειτουργιών. Τούτη δε την ώρα, η ίδια αυτή εκτελεστική εξουσία δεν έχει καν την απαιτούμενη λαϊκή νομιμοποίηση, αλλά είναι προϊόν παρασκηνιακής διπλωματίας, πέρα και έξω από κάθε δημοκρατική διαδικασία.

Αρχικά, λοιπόν, η “βαλτή” αυτή κυβέρνηση έρχεται και ποδηγετεί τη νομοθετική εξουσία με αποτέλεσμα την επιβολή δυσβάσταχτων και αντιλαϊκών μέτρων. Όταν δε η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη θέτει εμπόδια -ως ωφείλει- στην παραβίαση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών, οι Υπουργοί δυσανασχετούν, περνώντας ουσιαστικά το μήνυμα προς τους επόμενους δικαστές για το μέχρι που πρέπει να φτάνει η δικαιοδοτική τους κρίση!

Καθώς φαίνεται, είμαστε πολύ κοντά στο να πέσει και το τελευταίο προπύργιο της δημοκρατικής προστασίας των πολιτών, που δεν είναι άλλο από τη Δικαιοσύνη. Αν η νέα, ευρωπαϊκή “νομιμότητα” είναι η μη συμμόρφωση της διοίκησης στις αποφάσεις των δικαστηρίων που εφαρμόζουν το Σύνταγμα και τους Νόμους, δηλαδή τη συντεταγμένη βούληση του λαού, τότε ομιλούμε για κατ' επίφαση δημοκρατία.

Μήπως έπειτα φορολογήσουν και την ανάσα μας;

Το Σύνταγμα ανασυντάσσεται

Σε συνέχεια των προβληματισμών που προκάλεσαν τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, ήρθε η οξύτατη πολιτική κρίση των ημερών μας να επιβεβαιώσει ένα κοινό συμπέρασμα: το τέλος του πρωθυπουργοκεντρικού πολιτικού συστήματος και πιθανότατα του ίδιου του Συντάγματος της χώρας. Διότι αμφότερα -πρωθυπουργός και Σύνταγμα- κουρελοποιήθηκαν εν μία νυκτί, με τρόπο που αποδεικνύει ότι μάλλον ήρθε η ώρα για πολύ βαθιές, δομικές ανατροπές στον καταστατικό χάρτη της Ελλάδος.

Τα παραδείγματα της επικαιρότητας που ενισχύουν τις παραπάνω σκέψεις είναι άφθονα. Είδαμε λ.χ. τον ευτελισμό του θεσμού του δημοψηφίσματος, που επιχειρήθηκε να τεθεί κατά τρόπο εκβιαστικό, εν τέλει δεν πραγματοποιήθηκε κι αντιθέτως χρησιμοποιήθηκε μάλλον ως "μπλόφα" στη διπλωματική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδος και Ευρωπαίων ηγετών. Μετά, η ψήφος εμπιστοσύνης στην πράξη απέκτησε εντελώς διαφορετική διάσταση από το συνταγματικό της περιεχόμενο. Η κυβέρνηση έλαβε την εμπιστοσύνη της Βουλής με σκοπό να παραιτηθεί και να προτείνει μια άλλη κυβέρνηση, δηλαδή η Βουλή εμπιστεύτηκε τυπικά μια κυβέρνηση επειδή δεν την εμπιστευόταν ουσιαστικά!

Στην ίδια ροή των γεγονότων, ο σχηματισμός της λεγόμενης "κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας" επιχειρήθηκε, εκτοπίζοντας προφανέστατα τη συνταγματική διαδικασία, με τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων να υποκαθιστούν ευθέως τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών και να επιλέγουν νέο πρωθυπουργό με τηλεφωνήματα! Κατόπιν, οι ίδιοι αυτοί υποψήφιοι "μεταβατικοί πρωθυπουργοί" έθεσαν τους δικούς τους όρους για να αναλάβουν μια τέτοια θέση, με τα προσόντα τους να είναι εξόχως τεχνοκρατικά και μετέπειτα πολιτικά.

Η Bουλή σε όλο αυτό το επικοινωνιακό πανηγύρι είδαμε να άγεται και να φέρεται ως "παράρτημα" της κυβερνητικής πολιτικής και των εν γένει κομματικών συμμαχιών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, από την άλλη, δεν κατάφερε να πάρει εγκαίρως τολμηρές θεσμικές πρωτοβουλίες για τη διάσωση της χώρας κι επανέλαβε το διακοσμητικό του ρόλο. Τα δε ΜΜΕ ως κυρίαρχη εξουσία καθόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις πολιτικές εξελίξεις αλλά και την επιλογή των προσώπων, χωρίς κανένα θεσμικό εμπόδιο απέναντι σε αυτή τους την πρακτική.

Είναι προφανές λοιπόν ότι το παρόν Σύνταγμα δεν έχει ανάγκη απλά αναθεωρήσεως αλλά συντάξεώς του ευθύς εξ αρχής. Από τα ανωτέρω προβλήματα έως και άλλα ειδικότερα, λ.χ. βουλευτική ασυλία, σχέσεις εκκλησίας-κράτους, ρόλος και όρια ΜΜΕ, ζητήματα εθνικής κυριαρχίας κλπ. Επιπλέον, στο νομισματικό σύστημα που επικρατεί είδαμε ότι ο ρόλος και η θέση του εκάστοτε πρωθυπουργού είναι αδιάφορα ζητήματα για την κραταιά Ε.Ε. Περισσότερο ενδιαφέρει η στάση της Bουλής ή εν πάση περιπτώσει της συνολικής πολιτικής σκηνής, παρά ο ηγέτης της οποιασδήποτε κυβέρνησης.

Κανονικά θα έπρεπε να ομιλούμε πλέον για κυβέρνηση συνταγματικής σωτηρίας.