Συγκλονισμένος ο τόπος από το πρόσφατο φονικό που έλαβε χώρα στην πόλη της Κέρκυρας, μεταξύ ανήλικων και μετέφηβων πιτσιρικάδων, μπροστά στα μάτια των διερχόμενων τουριστών και ντόπιων. Ακόμα πιο εμβρόντητη η κοινωνία τις επόμενες ημέρες, όταν βγήκαν στο φως περισσότερες λεπτομέρειες για τις συνθήκες και τα κίνητρα που οδήγησαν στην αφαίρεση της ζωής ενός παιδιού.
Το ορθό βεβαίως θα ήταν η κοινωνία να βρισκόταν σε εγρήγορση προληπτικά, πολύ πριν συμβούν περιστατικά σαν αυτό που ζήσαμε την περασμένη εβδομάδα, δια των δημοκρατικών θεσμών της. Γιατί διαφορετικά, δεν ομιλούμε για οργανωμένες δομές ανθρώπων, αλλά για κουτσομπόλες.
Διότι πολύς ο ντόρος που γίνεται εδώ και καιρό για το διαδίκτυο και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αλλά θαρρεί κανείς πως έχουμε μπροστά μας ένα δάσος αλλά έχουμε μείνει να κοιτάμε το δέντρο. Χωρίς πολλές διατυπώσεις και κορόνες, η ελληνική οικογένεια σήμερα βρίσκεται κυριολεκτικά στην κοσμάρα της. Δεν είναι ότι δεν φροντίζει για τα παιδιά της, αλλά δεν έχει επουδενί αναπτύξει τέτοιες μεθόδους και δομές για να αποκτήσει την ελάχιστη αντίληψη για το τι πραγματικά προβληματίζει τα παιδιά σήμερα.
Η ελληνική νεόπλουτη κοινωνία που μετετράπη βιαίως σε νεόπτωχη, με την οικογένεια να αποτελεί το όχημα για την ικανοποίηση μεσοαστικών ονείρων, με σκοπό αυτοκίνητα, σπίτια, διορισμούς και κομπλεξική χλίδα, αγνοώντας το ρόλο της ως η πρώτη βαθμίδα κοινωνικοποίησης του ατόμου. Τα πολλά συγκεντρωμένα, μελαγχολικά ΕΓΩ. Είναι η ίδια ακριβώς συμπεριφορά που οδήγησε σε τόσα άλλα συναφή περιστατικά, όπως η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πριν 3 χρόνια.
Στα νομικά, λέγεται αλλιώς και έγκλημα δια της παραλείψεως. Χαίρετε.
