Ελλάς, Ελλήνων, Άγγλων

Η ικανοποίηση των επιθυμιών της Μέρκελ, του Σαρκοζί και της λοιπής ευρωκομπινοπαρέας από την Ελλάδα, δεν είναι η μοναδική περίπτωση υπόκλισής μας στον Ευρωπαίο. Και μιας και η τουριστική σεζόν βαίνει προς τη λήξη της, χρήσιμο θα ήταν να αναδειχθεί ένα φαινόμενο που παρατηρεί κανείς στην Κέρκυρα -και στα περισσότερα ελληνικά νησιά- εδώ και δεκαετίες. Και δεν πρόκειται για κάτι άλλο παρά για την απόλυτη υποταγή στα γούστα του τουρίστα και δη του αλλοδαπού.

Για παράδειγμα, είναι σχεδόν αξιολύπητο να παρατηρεί κανείς καταλόγους στα εστιατόρια και τα λοιπά κέντρα διασκεδάσεως, γραμμένους μόνο στα αγγλικά ή εν πάση περιπτώσει καθόλου στα ελληνικά! Λες και δεν εξυπηρετούνται Έλληνες τουρίστες εδώ ή ακόμα-ακόμα και οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού. Πέραν των καταλόγων, δεν είναι λίγες οι φορές που οι σερβιτόροι δέχονται παραγγελίες μόνο στην αγγλική γλώσσα και ψάχνεις Έλληνα για να εξυπηρετηθείς με το κιάλι.

Αν κατευθυνθείς προς Κάβο μεριά, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Λες και έχει εγκατασταθεί μια αγγλική αποικία στο νησί και νιώθεις ότι ζεις σε προάστιο του Λονδινου! Παντού επιχειρήσεις διακοσμημένες στα βρετανικά πρότυπα, με αντίστοιχα μενού, με μαγαζιά προσαρμοσμένα εντελώς στην αγγλική νοοτροπία. Κι είναι να απορεί κανείς: αυτοί οι τουρίστες επισκέπτονται την Ελλάδα για να θαυμάσουν... τον βρετανικό τρόπο ζωής;

Το φαινόμενο της πλήρους υποταγής στην ανάγκη για το ευρώ του βρετανού μπατιρο-τουρίστα δεν σταματά εδώ όμως. Πηγαίνοντας στο βόρειο τμήμα της Κέρκυρας, θα δεις ταμπέλες ουκ ολίγων χωριών γραμμένες μόνο στα αγγλικά! Ναι, εκεί μετά τα φανάρια, η ταμπέλα λέει "skripero"! Κι αναρωτιέσαι μήπως και τυχόν ζούμε ακόμα υπό βρετανική κατοχή.

Διότι άλλο είναι να έχεις αφομοιώσει τις τυχόν ιστορικές και πολιτιστικές καταβολές από τους λαούς που πάτησαν το πόδι τους σε αυτόν τον τόπο και άλλο να τους "γλύφεις" υιοθετώντας τις συνήθειές τους για να τους καλοπιάσεις. Στα αλήθεια, έχει κανείς επισκεφτεί τη Ρώμη, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Βουδαπέστη, τη Βιέννη και να έχει διαπιστώσει τα ίδια απαράδεκτα φαινόμενα; Αντιθέτως, σε αυτές τις μητροπόλεις του τουρισμού, θα παρατηρήσει ότι ενισχύεται η ανάδειξη της τοπικής νοοτροπίας και παράδοσης!

Ρε, μπας και ζούμε ακόμη στο 1864;

“Φίλοι του ΕΠΤΑ”, Ένα νέο κίνημα πολιτισμού

Εδώ και πολλά χρόνια έχει καταγραφεί ότι η Κέρκυρα, ενώ μεν έχει “χρώμα” πολιτιστικής δραστηριότητας, ελέω των πολυάριθμων καλλιτεχνικών σχημάτων, ουδέποτε διέθετε έναν φορέα που να συγκεντρώνει το σύνολο της πολιτιστικής εγρήγορσης και δη σε μαζικό βαθμό. Με άλλα λόγια, δεν υπήρξε ένα σωματείο που να λειτουργεί ως “βατήρας” για τα άτομα εκείνα που αναζητούν την καλλιτεχνική τους έκφραση, υπό όρους εθελοντισμού και αφιλοκερδούς προσφοράς και συμμετοχής.

Αυτές τις ημέρες, κάτι καινούργιο γεννιέται στην πόλη. Μια παρέα από ανθρώπους που έχουν τις παραπάνω ανησυχίες τολμούν και απλώνουν το χέρι στους κατοίκους αυτής της πόλης, από τον ντόπιο Κερκυραίο έως και το φοιτητή, με σκοπό την ανάδειξη πολλαπλών πολιτιστικών δραστηριοτήτων στο νησί. Φωτογραφία, θέατρο, ραδιόφωνο, περιοδικό, λογοτεχνία, χορός, κινηματογράφος.

Λεπτομέρειες για τη νέα αυτή κίνηση θα δοθούν στη δημοσιότητα λίαν συντόμως. Σκοπός του σωματείου αυτού είναι συν τοις άλλοις η δημιουργία ενός φορέα που δεν θα καταλήξει απλά σε μια συνεύρεση ολίγων αλλά θα επιχειρήσει ένα ευρύ κάλεσμα στην τοπική κοινωνία. Για τους ίδιους αυτούς λόγους, η δράση αυτή θα προσπαθήσει να εγκολπώσει, μέσω συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης τους λοιπούς υφιστάμενους φορείς στην πόλη. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., Πανεπιστήμιο, Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Σε αυτό το εγχείρημα κομβικό ρόλο θα έχει η σκηνή του ΕΠΤΑ Τεχνών Τόπος, η οποία θα δώσει την ευκαιρία να αναδειχθούν οι υγιείς πολιτιστικές δυνάμεις, με σκοπό να εκδηλώσουν το ταλέντο και τις ανησυχίες τους σε έναν χώρο, που αποτελεί στολίδι για την Κέρκυρα και την ελληνική επαρχία γενικώς. Πέραν αυτού όμως, το σημαντικότερο στοιχείο, που ουσιαστικά γέννησε και την όλη κίνηση, είναι η αποδεδειγμένα κοινή φιλοσοφία και ποιότητα που συνδέει το ΕΠΤΑ με τα άτομα που θέλησαν να αναλάβουν αυτήν την πρωτοβουλία.

Η πρόκληση του εγχειρήματος είναι σαφώς μεγάλη. Οι επιφυλάξεις πάνε χέρι-χέρι με τον ενθουσιασμό για το κατά πόσο αυτή η ιδέα θα βρει την επιδιωκόμενη ανταπόκριση και υποστήριξη. Σε καιρούς οικονομικής και -κυρίως- πνευματικής κρίσης, αναδεικνύεται η ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς για έμπρακτη διάθεση αλλαγής. Και ακόμα περισσότερο, σε εποχές παντελούς έλλειψης πολιτικής (και όχι κομματικής) παρέμβασης στην ζωή μας, ο πολιτισμός εμφανίζεται ως η κορυφαία πολιτική πράξη, ως το “εργαλείο” για να ξερουτινιάσουμε, για να δώσουμε διαφορετικό χρώμα στα πράγματα.

Καιρός η δράση να πάρει τη θέση της απογοήτευσης.

Ώρα για τολμηρές αποφάσεις.

Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνει κανείς μια εμφανέστερη τάση αλλαγών στην κυκλοφοριακή πολιτική για την πόλη της Κέρκυρας. Οι γλάστρες και τα κολωνάκια μαζί με την πλήρη απαγόρευση εισόδου σε όλα τα οχήματα που κινούνται προς την οδό Θεοτόκη και μετέπειτα στην οδό Ευγ. Βουλγάρεως είναι θαρραλέα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια η κοινή κερκυραϊκή βούληση έχει αναδείξει τις συνισταμένες για την εφαρμογή ενός νέου πλάνου που θα άλλαζε παντελώς την εικόνα και την ποιότητα ζωής στην πόλη. Πλήρης πεζοδρόμηση της Ευγ. Βουλγάρεως, με μερικούς ακόμα πιο τολμηρούς να προτείνουν το μέτρο αυτό να επεκτείνεται έως και το Σαρόκο. Με την αγορά στην όλη περιοχή αναβαθμισμένη, αφού τα μαγαζιά βρίσκονται εκατέρωθεν έτσι κι αλλιώς.

Στην πορεία, προτείνεται η ολική απαγόρευση εισόδου των οχημάτων στο ιστορικό κέντρο, με εξαίρεση μόνο τους μόνιμους κατοίκους κι επαγγελματίες που θα φέρουν ειδική κάρτα για την είσοδο και στάθμευσή τους. Με το Λιστόν ελεύθερο πια από τις “μπούκες” και τα βρώμικα λάστιχα των αυτοκινήτων και των δικύκλων. Άμαξες, ποδήλατα, πεζοί.

Κατόπιν, δημιουργία περιφεριακών χώρων στάθμευσης, στις εισόδους της πόλης, σε συνεργασία με συνεχείς ανταποκρίσεις των αστικών λεωφορείων. Με την ουσιαστική εφαρμογή του τεράστιου έργου των ποδηλατόδρομων, οι οποίοι υπό αυτές τις συνθήκες θα αναδείκνυαν το ρόλο του ποδήλατου, ως μέσου μετακίνησης των πολιτών, υπό καθαρά ευρωπαϊκά πρότυπα.

Με τη λειτουργία της νέας λαϊκής αγοράς, την αποδέσμευση του χώρου του φρουρίου από τη μπόχα της σημερινής σκουπιδολαΐκής, τη λειτουργία του νέου δικαστικού μεγάρου, κι άρα την απελευθέρωση του parking των νυν δικαστηρίων, την έμφαση στην καθαριότητα και το φωτισμό της πόλης, θα βρισκόμασταν μπροστά σε μια νέα κυριολεκτικά γη.

Μπορούμε να ονειρευόμαστε ακόμα;

Εκπαίδευση απαίδευτη

Η πνευματικά νεόπτωχη Ελλάδα βρίσκει την πιο χαρακτηριστική απεικόνισή της στην πολιτική του Υπουργείου Παιδείας. Από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση έως και τα Πανεπιστήμια. Τούτες ειδικά τις ημέρες, που ξεκινούνε τα σχολειά, θαρρεί κανείς πως ο πρώτος που πρέπει να κάτσει στο θρανίο είναι η κυβέρνηση της χώρας.

Βλέπει κανείς, για παράδειγμα, με θλίψη τα ρεπορτάζ της ελληνικής (και μάλιστα κρατικής) τηλεόρασης, για τις πιο ακριβές τσάντες που κυκλοφορούν, για τις πιο χλιδάτες κασετίνες και για το πώς θα ξεχωρίσει το παιδί από την πρώτη μέρα κιόλας στην τάξη. Με μια υλιστική πάλι αντιμετώπιση της παιδείας, που περνά υποσυνείδητα στο παιδί την ανάγκη να αφεθεί στην επιφανειακή του ευτυχία και όχι στην ουσία των πραγμάτων και της ανθρώπινης επαφής.

Μετά, διαβάζουμε τα ρεπορτάζ για βιβλία που δεν τυπώθηκαν καν φέτος στα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια. Βλέπουμε την Υπουργό να ζητά συγγνώμη και να ρίχνει τις ευθύνες για το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο στο Ελεγκτικό Συνέδριο, που προφανώς δεν ενέκρινε τις δαπάνες σε ένα Κράτος που, κατά τα άλλα, μάς έχει συνηθίσει να δρα “άψογα” και “μελετημένα”. Στη συνέχεια, ανοίγουν οι πόρτες ενώ οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές λείπουν. Τα “κενά” είναι πάλι αναρρίθμητα. Το παιδί δεν βλέπει ούτε βιβλίο ούτε δάσκαλο πριν το Δεκέμβρη.

Και ως επιστέγασμα της εθνικής ξεφτίλας, τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Με μια δήθεν, εξαναγκασμένη “συναίνεση” των ελλήνων κωμικοτραγικών βουλευταράδων, με γραμμή τρόικας, ψηφίστηκε ένας νόμος-πλαίσιο (ναι, αν θέλετε, στο “πλαίσιο” βάζετε το “κολάρο”), που έχει ως αποτέλεσμα το κλείσιμο 200 περίπου σχολών ανά τη χώρα. Με τους φοιτητές στο δρόμο και τους πρυτάνεις στο ΣτΕ. Με τη συρρίκνωση των περιφερειακών σχολών, υπέρ της ρημάδας αστυφιλίας, που τείνει να μετονομάσει τη χώρα σε Ελλαδιστάν.

Στ' αλήθεια, πόσο καιρό πριν έχουμε πτωχεύσει;