Εκπαίδευση απαίδευτη

Η πνευματικά νεόπτωχη Ελλάδα βρίσκει την πιο χαρακτηριστική απεικόνισή της στην πολιτική του Υπουργείου Παιδείας. Από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση έως και τα Πανεπιστήμια. Τούτες ειδικά τις ημέρες, που ξεκινούνε τα σχολειά, θαρρεί κανείς πως ο πρώτος που πρέπει να κάτσει στο θρανίο είναι η κυβέρνηση της χώρας.

Βλέπει κανείς, για παράδειγμα, με θλίψη τα ρεπορτάζ της ελληνικής (και μάλιστα κρατικής) τηλεόρασης, για τις πιο ακριβές τσάντες που κυκλοφορούν, για τις πιο χλιδάτες κασετίνες και για το πώς θα ξεχωρίσει το παιδί από την πρώτη μέρα κιόλας στην τάξη. Με μια υλιστική πάλι αντιμετώπιση της παιδείας, που περνά υποσυνείδητα στο παιδί την ανάγκη να αφεθεί στην επιφανειακή του ευτυχία και όχι στην ουσία των πραγμάτων και της ανθρώπινης επαφής.

Μετά, διαβάζουμε τα ρεπορτάζ για βιβλία που δεν τυπώθηκαν καν φέτος στα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια. Βλέπουμε την Υπουργό να ζητά συγγνώμη και να ρίχνει τις ευθύνες για το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο στο Ελεγκτικό Συνέδριο, που προφανώς δεν ενέκρινε τις δαπάνες σε ένα Κράτος που, κατά τα άλλα, μάς έχει συνηθίσει να δρα “άψογα” και “μελετημένα”. Στη συνέχεια, ανοίγουν οι πόρτες ενώ οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές λείπουν. Τα “κενά” είναι πάλι αναρρίθμητα. Το παιδί δεν βλέπει ούτε βιβλίο ούτε δάσκαλο πριν το Δεκέμβρη.

Και ως επιστέγασμα της εθνικής ξεφτίλας, τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Με μια δήθεν, εξαναγκασμένη “συναίνεση” των ελλήνων κωμικοτραγικών βουλευταράδων, με γραμμή τρόικας, ψηφίστηκε ένας νόμος-πλαίσιο (ναι, αν θέλετε, στο “πλαίσιο” βάζετε το “κολάρο”), που έχει ως αποτέλεσμα το κλείσιμο 200 περίπου σχολών ανά τη χώρα. Με τους φοιτητές στο δρόμο και τους πρυτάνεις στο ΣτΕ. Με τη συρρίκνωση των περιφερειακών σχολών, υπέρ της ρημάδας αστυφιλίας, που τείνει να μετονομάσει τη χώρα σε Ελλαδιστάν.

Στ' αλήθεια, πόσο καιρό πριν έχουμε πτωχεύσει;