Καθρέφτης.

Η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. Το μεγάλο σκάνδαλο των υποκλοπών. Το παραδικαστικό κύκλωμα. Η υπόθεση Βαβύλη. Η διαφθορά στους κύκλους της Εκκλησίας. Τα συμπτώματα doping. Οι μίζες των ολυμπιακών έργων. Οι επιταγές δωράκι με τα γλυκά στον Υπουργό. Όλα αυτά τα φαινόμενα κατά ένα περίεργο τρόπο θυμίζουν κρίκους σε μια αλυσίδα που δεν προέκυψε δα από παρθενογένεση.

Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις εμφανίζουν κοινά χαρακτηριστικά. Έμειναν στο σκοτάδι μέχρι ν’ αναδειχθούν κυρίως με πρωτοβουλία των Μ.Μ.Ε. Είχαν το στοιχείο του παρασκηνίου, έλαβαν χώρα, όπως κοινώς λέγεται, «κάτω από το τραπέζι», ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις ταρακουνήθηκαν ακόμα και οι παρυφές της εξουσίας αυτού του τόπου. Και η κυριότερη όλων ομοιότητα: όλοι μας αντιδράσαμε λες και βρεθήκαμε μπροστά στην ανακάλυψη της Ακρόπολης.

Λέγεται πολλές φορές ότι η εξουσία είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Ότι δεν είναι δυνατό να’ ναι όλο το σύστημα σωστό και μονάχα η εκάστοτε κυβέρνηση η σάπια. Λένε ότι ειδικά στο δικό μας αντιπροσωπευτικό πολίτευμα η κοινωνία συνέχεται με τους άρχοντές της, αποτελεί το αντίκρισμά τους, σαν το είδωλό μας στον καθρέφτη.

Κάπως έτσι μπορεί να παραλληλίσει κανείς τα όσα συμβαίνουν τελευταία. Με το καθρέφτισμά μας. Μην απορήσει κανείς, φρονώντας πως μια τέτοια διαπίστωση είναι τάχα υπερβολική, αδικώντας τη μοντέρνα και δημοκρατική Ελλάδα. Απλά εντός της πολιτείας αυτής και δη της δημοκρατικής, θέλουμε δεν θέλουμε, υπεράνω όλων είναι ο λαός. Και στα σπουδαία και στα σφαλερά. Η περίφημη «αυτοκάθαρση» ουσιαστικά τούτο υποδηλώνει: την ευθύνη του καθενός από εμάς ξεχωριστά για την τέλεση όλων αυτών των φαινομένων. Όσο γρηγορότερα το παραδεχτούμε, τόσο το καλύτερο.

Κέρκυρα και UNESCO

Σίγουρα η ένταξη της παλαιάς πόλης της Κέρκυρας στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO αποτελεί μια μεγάλη επιτυχία, ύστερα από πολλά χρόνια “άπνιας” σε τούτο το νησί. Πέρα από μοχλό διεκδίκησης κονδυλίων, το γεγονός αυτό συνιστά ένα πολύτιμο εργαλείο αξιοποίησης των πολλών (και όχι μόνο φυσικών) προσόντων που διαθέτει αυτός ο τόπος. Αρκεί όμως αυτό;

Το ζήτημα εκκινείται για μια ακόμη φορά από τη συμπεριφορά ημών των ιδίων απέναντι στην πόλη μας, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι ο πολίτης είναι αυτός που έχει τη δύναμη της αλλαγής, πάνω από κόμματα και θεσμούς, που κανονικά θα πρέπει να δρουν για να ακολουθούν τις επιθυμίες και ανάγκες του πρώτου και όχι το αντίστροφο. Εξάλλου η Δημοκρατία πηγάζει ΑΠΟ το λαό και όχι από τις όποιες πολιτικές δυνάμεις τον εκπροσωπούν.

Διότι, η παραπάνω επιτυχία δεν θα έχει καμιά πρακτική αξία, αν εμείς οι ίδιοι δεν δείξουμε τη συμπεριφορά που αρμόζει απέναντι σε ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας. Για παράδειγμα, τα θλιβερά πρόσφατα περιστατικά με τους σωρούς των σκουπιδιών κατά μήκος όλης της πόλης ή με τα προϊόντα των τουριστικών καταστημάτων, που έγιναν αφορμή για να επέμβει η Δημοτική Αστυνομία προκειμένου να μην καλύπτουν το δρόμο των πεζών, δείχνουν ότι η ευθύνη για μια καλύτερη πόλη ανήκει πρώτα στον καθένα μας.

Και, αν θέλετε, η όλη στάση μας ξεφεύγει από τα στενά όρια της παλαιάς πόλης και επεκτείνεται σταδιακά σε όλο το νησί. Γιατί, αν ο επισκέπτης βγει για λίγο παραέξω και γίνει αποδέκτης τουριστικών υπηρεσιών αμφιβόλου επιπέδου, πάλι το ίδιο το μνημείο θα βγει χαμένο, αφού ο συγκεκριμένος τουρίστας δεν θα θελήσει να επιστρέψει ξανά στην Κέρκυρα.

Η ένταξη στην UNESCO δεν είναι το τέλος μιας πορείας, αλλά αντιθέτως η αρχή για μια νέα νοοτροπία, που θα καταδεικνύει ότι πρώτα απ' όλους, εμείς οι ίδιοι σεβόμαστε και αγαπάμε αυτήν την πόλη.

Διάφανα Κρίνα - "Κι η αγάπη πάλι θα καλεί"

Πάει καιρός από τότε που η λεγόμενη "σκηνή του ελληνικού ροκ" έδωσε κάτι αξιόλογο. Είναι γενικότερα γνωστό ότι το εν λόγω "κίνημα" έχει προ πολλού πέσει σε αργία για τουλάχιστον μια δεκαετία, με κάποιες ελάχιστες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι τα Διάφανα Κρίνα. Από το όνομά τους ακόμα, διαπιστώνει κανείς την ιδιαιτερότητα αυτού του συγκροτήματος. Η αντίληψη που κουβαλάει αυτή η μπάντα για τη μουσική, η αισθητική που μεταφέρει στα ηχοχρώματά της, ο λυρισμός που αποτυπώνει σε όλα της τα δημιουργήματα, απέχει πάρα πολύ από την πεζή μουσική ελληνική πραγματικότητα. Αξιολογώντας τους συνολικά, δεν τους κατατάσσεις στο ελληνικό ροκ. Είναι πέρα και κυρίως πάνω από αυτό αλλά και από οποιαδήποτε άλλη περιοριστική ταμπέλα. Έτσι και ο νέος του δίσκος, με τον τίτλο "Κι η αγάπη πάλι θα καλεί". Δίσκος γεμάτος μελωδικότητα αλλά και ατόφια, διαυγή ειλικρίνεια. Οι τύποι αυτοί, βγάζουνε με ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο μερικές από τις πιο εμπνευσμένες τους συνθέσεις, ποτισμένες όλες με άφθονη, αργόσυρτη μελαγχολία που συναντά τον χαμένο ρομαντισμό μιας εποχής βουτηγμένης στη διόγκωση του υποκριτικού "εγώ". Μέσα στα τραγούδια του δίσκου συναντά κανείς μια υπέροχη σκιαγράφηση του σύγχρονου, δήθεν πολιτισμένου κόσμου, που έχει ποδοπατήσει αδιάφορα τα περισσότερα των λεπτών, ανθρώπινων συναισθημάτων. Στην πρώτη ακρόαση -και ιδίως στην πρώτη γνωριμία με το συγκρότημα αυτό- πιθανόν κάποιος να εξάγει το αβίαστο συμπέρασμα ότι είναι μερικοί μίζεροι τύποι που κάνουν τα προβλήματά τους τραγούδι. Τίποτε δεν είναι αναληθέστερο από αυτό. Τα Διάφανα Κρίνα, μέσω της μουσικής τους, αναδεικνύονται σε ποιητές, σε καθρέφτισμα των γκρίζων καιρών που ζούμε, προσπαθώντας να δώσουν χρώμα σκέψης και προβληματισμού. Εν τέλει, καταφέρνουν, με ένα "βαρύ" μουσικό προϊόν, να περάσουν το μήνυμα, μολονότι δεν θα το αντέξουν τα στομάχια της εύπεπτης και εφήμερης κατανάλωσης. Η μπάντα αυτή είναι μια όαση στο εξαντλημένο τοπίο της έμπνευσης και της αυθεντικότητας. Με καθαρά μουσικούς όρους, όπως προείπα, το αποτέλεσμα είναι "βαρύ", δηλαδή heavy. Βαρειές, αργόσυρτες κιθάρες, με μελωδίες που ταξιδεύουν επηρεασμένες από Pink Floyd μέχρι Katatonia και Anathema της νεότερης εποχής τους. Καμία απολύτως παραπομπή δεν μπορεί να γίνει σε άλλα ελληνικά σχήματα (λ.χ. Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά κ.α.) απλούστατα διότι τα Διάφανα Κρίνα είναι απολύτως μοναδικά σε αυτό που κάνουν. Μια αληθινά ξεχωριστή μουσική πρόταση, ειδικά για το χειμωνιάτικο σκηνικό της εποχής, με άφθονο κόκκινο κρασί, και με πολύ εσωτερική αναζήτηση για ιδανική παρέα. Ειλικρινά, αγοράστε το cd, με την πολύ προσεγμένη συσκευασία και μην το κατεβάσετε έστω για προακρόαση. Αξίζει μέχρι και το τελευταίο cent σας.

9.5/10