Καθρέφτης.

Η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. Το μεγάλο σκάνδαλο των υποκλοπών. Το παραδικαστικό κύκλωμα. Η υπόθεση Βαβύλη. Η διαφθορά στους κύκλους της Εκκλησίας. Τα συμπτώματα doping. Οι μίζες των ολυμπιακών έργων. Οι επιταγές δωράκι με τα γλυκά στον Υπουργό. Όλα αυτά τα φαινόμενα κατά ένα περίεργο τρόπο θυμίζουν κρίκους σε μια αλυσίδα που δεν προέκυψε δα από παρθενογένεση.

Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις εμφανίζουν κοινά χαρακτηριστικά. Έμειναν στο σκοτάδι μέχρι ν’ αναδειχθούν κυρίως με πρωτοβουλία των Μ.Μ.Ε. Είχαν το στοιχείο του παρασκηνίου, έλαβαν χώρα, όπως κοινώς λέγεται, «κάτω από το τραπέζι», ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις ταρακουνήθηκαν ακόμα και οι παρυφές της εξουσίας αυτού του τόπου. Και η κυριότερη όλων ομοιότητα: όλοι μας αντιδράσαμε λες και βρεθήκαμε μπροστά στην ανακάλυψη της Ακρόπολης.

Λέγεται πολλές φορές ότι η εξουσία είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Ότι δεν είναι δυνατό να’ ναι όλο το σύστημα σωστό και μονάχα η εκάστοτε κυβέρνηση η σάπια. Λένε ότι ειδικά στο δικό μας αντιπροσωπευτικό πολίτευμα η κοινωνία συνέχεται με τους άρχοντές της, αποτελεί το αντίκρισμά τους, σαν το είδωλό μας στον καθρέφτη.

Κάπως έτσι μπορεί να παραλληλίσει κανείς τα όσα συμβαίνουν τελευταία. Με το καθρέφτισμά μας. Μην απορήσει κανείς, φρονώντας πως μια τέτοια διαπίστωση είναι τάχα υπερβολική, αδικώντας τη μοντέρνα και δημοκρατική Ελλάδα. Απλά εντός της πολιτείας αυτής και δη της δημοκρατικής, θέλουμε δεν θέλουμε, υπεράνω όλων είναι ο λαός. Και στα σπουδαία και στα σφαλερά. Η περίφημη «αυτοκάθαρση» ουσιαστικά τούτο υποδηλώνει: την ευθύνη του καθενός από εμάς ξεχωριστά για την τέλεση όλων αυτών των φαινομένων. Όσο γρηγορότερα το παραδεχτούμε, τόσο το καλύτερο.