Διάφανα Κρίνα - "Κι η αγάπη πάλι θα καλεί"

Πάει καιρός από τότε που η λεγόμενη "σκηνή του ελληνικού ροκ" έδωσε κάτι αξιόλογο. Είναι γενικότερα γνωστό ότι το εν λόγω "κίνημα" έχει προ πολλού πέσει σε αργία για τουλάχιστον μια δεκαετία, με κάποιες ελάχιστες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι τα Διάφανα Κρίνα. Από το όνομά τους ακόμα, διαπιστώνει κανείς την ιδιαιτερότητα αυτού του συγκροτήματος. Η αντίληψη που κουβαλάει αυτή η μπάντα για τη μουσική, η αισθητική που μεταφέρει στα ηχοχρώματά της, ο λυρισμός που αποτυπώνει σε όλα της τα δημιουργήματα, απέχει πάρα πολύ από την πεζή μουσική ελληνική πραγματικότητα. Αξιολογώντας τους συνολικά, δεν τους κατατάσσεις στο ελληνικό ροκ. Είναι πέρα και κυρίως πάνω από αυτό αλλά και από οποιαδήποτε άλλη περιοριστική ταμπέλα. Έτσι και ο νέος του δίσκος, με τον τίτλο "Κι η αγάπη πάλι θα καλεί". Δίσκος γεμάτος μελωδικότητα αλλά και ατόφια, διαυγή ειλικρίνεια. Οι τύποι αυτοί, βγάζουνε με ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο μερικές από τις πιο εμπνευσμένες τους συνθέσεις, ποτισμένες όλες με άφθονη, αργόσυρτη μελαγχολία που συναντά τον χαμένο ρομαντισμό μιας εποχής βουτηγμένης στη διόγκωση του υποκριτικού "εγώ". Μέσα στα τραγούδια του δίσκου συναντά κανείς μια υπέροχη σκιαγράφηση του σύγχρονου, δήθεν πολιτισμένου κόσμου, που έχει ποδοπατήσει αδιάφορα τα περισσότερα των λεπτών, ανθρώπινων συναισθημάτων. Στην πρώτη ακρόαση -και ιδίως στην πρώτη γνωριμία με το συγκρότημα αυτό- πιθανόν κάποιος να εξάγει το αβίαστο συμπέρασμα ότι είναι μερικοί μίζεροι τύποι που κάνουν τα προβλήματά τους τραγούδι. Τίποτε δεν είναι αναληθέστερο από αυτό. Τα Διάφανα Κρίνα, μέσω της μουσικής τους, αναδεικνύονται σε ποιητές, σε καθρέφτισμα των γκρίζων καιρών που ζούμε, προσπαθώντας να δώσουν χρώμα σκέψης και προβληματισμού. Εν τέλει, καταφέρνουν, με ένα "βαρύ" μουσικό προϊόν, να περάσουν το μήνυμα, μολονότι δεν θα το αντέξουν τα στομάχια της εύπεπτης και εφήμερης κατανάλωσης. Η μπάντα αυτή είναι μια όαση στο εξαντλημένο τοπίο της έμπνευσης και της αυθεντικότητας. Με καθαρά μουσικούς όρους, όπως προείπα, το αποτέλεσμα είναι "βαρύ", δηλαδή heavy. Βαρειές, αργόσυρτες κιθάρες, με μελωδίες που ταξιδεύουν επηρεασμένες από Pink Floyd μέχρι Katatonia και Anathema της νεότερης εποχής τους. Καμία απολύτως παραπομπή δεν μπορεί να γίνει σε άλλα ελληνικά σχήματα (λ.χ. Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά κ.α.) απλούστατα διότι τα Διάφανα Κρίνα είναι απολύτως μοναδικά σε αυτό που κάνουν. Μια αληθινά ξεχωριστή μουσική πρόταση, ειδικά για το χειμωνιάτικο σκηνικό της εποχής, με άφθονο κόκκινο κρασί, και με πολύ εσωτερική αναζήτηση για ιδανική παρέα. Ειλικρινά, αγοράστε το cd, με την πολύ προσεγμένη συσκευασία και μην το κατεβάσετε έστω για προακρόαση. Αξίζει μέχρι και το τελευταίο cent σας.

9.5/10