“Φίλοι του ΕΠΤΑ”, Ένα νέο κίνημα πολιτισμού

Εδώ και πολλά χρόνια έχει καταγραφεί ότι η Κέρκυρα, ενώ μεν έχει “χρώμα” πολιτιστικής δραστηριότητας, ελέω των πολυάριθμων καλλιτεχνικών σχημάτων, ουδέποτε διέθετε έναν φορέα που να συγκεντρώνει το σύνολο της πολιτιστικής εγρήγορσης και δη σε μαζικό βαθμό. Με άλλα λόγια, δεν υπήρξε ένα σωματείο που να λειτουργεί ως “βατήρας” για τα άτομα εκείνα που αναζητούν την καλλιτεχνική τους έκφραση, υπό όρους εθελοντισμού και αφιλοκερδούς προσφοράς και συμμετοχής.

Αυτές τις ημέρες, κάτι καινούργιο γεννιέται στην πόλη. Μια παρέα από ανθρώπους που έχουν τις παραπάνω ανησυχίες τολμούν και απλώνουν το χέρι στους κατοίκους αυτής της πόλης, από τον ντόπιο Κερκυραίο έως και το φοιτητή, με σκοπό την ανάδειξη πολλαπλών πολιτιστικών δραστηριοτήτων στο νησί. Φωτογραφία, θέατρο, ραδιόφωνο, περιοδικό, λογοτεχνία, χορός, κινηματογράφος.

Λεπτομέρειες για τη νέα αυτή κίνηση θα δοθούν στη δημοσιότητα λίαν συντόμως. Σκοπός του σωματείου αυτού είναι συν τοις άλλοις η δημιουργία ενός φορέα που δεν θα καταλήξει απλά σε μια συνεύρεση ολίγων αλλά θα επιχειρήσει ένα ευρύ κάλεσμα στην τοπική κοινωνία. Για τους ίδιους αυτούς λόγους, η δράση αυτή θα προσπαθήσει να εγκολπώσει, μέσω συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης τους λοιπούς υφιστάμενους φορείς στην πόλη. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., Πανεπιστήμιο, Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Σε αυτό το εγχείρημα κομβικό ρόλο θα έχει η σκηνή του ΕΠΤΑ Τεχνών Τόπος, η οποία θα δώσει την ευκαιρία να αναδειχθούν οι υγιείς πολιτιστικές δυνάμεις, με σκοπό να εκδηλώσουν το ταλέντο και τις ανησυχίες τους σε έναν χώρο, που αποτελεί στολίδι για την Κέρκυρα και την ελληνική επαρχία γενικώς. Πέραν αυτού όμως, το σημαντικότερο στοιχείο, που ουσιαστικά γέννησε και την όλη κίνηση, είναι η αποδεδειγμένα κοινή φιλοσοφία και ποιότητα που συνδέει το ΕΠΤΑ με τα άτομα που θέλησαν να αναλάβουν αυτήν την πρωτοβουλία.

Η πρόκληση του εγχειρήματος είναι σαφώς μεγάλη. Οι επιφυλάξεις πάνε χέρι-χέρι με τον ενθουσιασμό για το κατά πόσο αυτή η ιδέα θα βρει την επιδιωκόμενη ανταπόκριση και υποστήριξη. Σε καιρούς οικονομικής και -κυρίως- πνευματικής κρίσης, αναδεικνύεται η ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς για έμπρακτη διάθεση αλλαγής. Και ακόμα περισσότερο, σε εποχές παντελούς έλλειψης πολιτικής (και όχι κομματικής) παρέμβασης στην ζωή μας, ο πολιτισμός εμφανίζεται ως η κορυφαία πολιτική πράξη, ως το “εργαλείο” για να ξερουτινιάσουμε, για να δώσουμε διαφορετικό χρώμα στα πράγματα.

Καιρός η δράση να πάρει τη θέση της απογοήτευσης.