Η κυριαρχία της κυριαρχίας

Κατά τη θεωρία του Συνταγματικού Δικαίου, έχει από καιρό διατυπωθεί ότι οι δύο βασικοί πυλώνες ενάσκησης της κρατικής κυριαρχίας είναι οι εξής: 1. ο στρατός και 2. η κοπή νομίσματος. Βεβαίως αν αναλύσουμε περαιτέρω την κρατική (κι εθνική) κυριαρχία ως πολιτειακό φαινόμενο θα δούμε περισσότερα παραδείγματα, κατά τα οποία ο λαός ως συντεταγμένη και οργανωμένη εξουσία (Κράτος) επιβάλλει τη θέλησή του.

Όταν, πριν από περίπου δέκα χρόνια, ο τότε Πρωθυπουργός με το νυν Πρωθυπουργό της χώρας, κραδαίνοντας μερικά πεντακοσάευρα, εν μέσω πανηγυρισμών για την ένταξή μας στην Ο.Ν.Ε., διατυμπάνιζαν τα οφέλη του νέου νομίσματος, “λησμόνησαν” να εξηγήσουν πως με αυτή τους την επιλογή εκχωρούσαν ήδη ένα σημαντικότατο κομμάτι κρατικής κυριαρχίας στην Ε.Ε.

Τυχαίο δεν είναι και το γεγονός ότι κατόπιν της εφευρέσεως του ευρώ επιχειρήθηκε η σύσταση του λεγόμενου “ευρωστρατού”, ως το επόμενο κομβικό βήμα για την ολοκλήρωση της αφαίρεσης των κυριότερων κυριαρχικών εξουσιών από τα κράτη-μέλη.

Επειδή τις ημέρες αυτές λοιπόν πολύς λόγος γίνεται σχετικά με την αφαίρεση της κρατικής μας κυριαρχίας κατόπιν των όσων συμφωνήθηκαν στα αλλεπάλληλα μνημόνια, χρήσιμο είναι να δούμε αν έχουμε προ πολλού αποδεχτεί την αφαίρεση των περισσοτέρων των εξουσιών μας, με μόνη την ιδιότητά μας, ως κράτους-μέλους της Ε.Ε.

Διότι, πέραν των ως άνω βασικών αξόνων (νόμισμα, στρατός), είδαμε στην πράξη λ.χ. την καθολική επικράτηση του Ευρωπαϊκού Δικαίου έναντι του Εθνικού, με νόμους και διοικητικές πράξεις που πρέπει πρωτίστως να συμμορφώνονται στο υπέρτερο δίκαιο της Ε.Ε. και μετέπειτα να αποτελούν προϊόν της λαϊκής βούλησης των Ελλήνων. Αν αυτό δεν είναι αφαίρεση κρατικής κυριαρχίας, τότε τι είναι;

Επιπλέον, αν και πρόσφατα οι ευρωπαϊκές Συνθήκες κουρελοποιήθηκαν, ποιος ξεχνά ότι ο Κανονισμός ισχύει στο εσωτερικό δίκαιο των κρατών-μελών χωρίς επικύρωσή του από τα εθνικά κοινοβούλια (εν αντιθέσει π.χ. με τις Οδηγίες); Ή μήπως μας διέφυγε ότι το Μνημόνιο δεν επικυρώθηκε από τη Βουλή με την ενισχυμένη πλειοψηφία που απαιτεί το αρ. 28 του Συντάγματος (του ποιου;); Ή πάλι τα διάφορα πρόστιμα εις βάρος της χώρας από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια δεν είναι έκφανση κυριαρχικής επιβολής;

Είναι φανερό επομένως ότι κάπως καθυστερημένα διαπιστώσαμε την αφαίρεση της κρατικής μας κυριαρχίας, όταν προ πολλού έχουμε αποδεχτεί και συνομολογήσει την επιβολή των μηχανισμών της Ε.Ε. στη ζωή και την πορεία αυτού του τόπου.

Θυμίζει την περίπτωση του ξεβράκωτου, που ψάχνει να βρει αιτία για το κρυολόγημα.