Όχι και τόσο φρέσκα τα ...κουλούρια

Η συμπεριφορά του, κατά τα άλλα, συμπατριώτη μας, Κίμωνα Κουλούρη, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσωποποίηση του πολιτικού μας συστήματος. Θρασύ, έκνομο, υποτιμητικό, άδικο και -κυρίως- βγαλμένο από μια χώρα που την κατήντησαν ένα τεράστιο σκυλάδικο, με “νταήδες” και συμπεριφορές του τύπου “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”.

Όταν, τούτη την περίοδο που διανύουμε, απαιτείς από τον πολίτη να συμμορφωθεί στη νομιμότητα, να μη σηκώσει κεφάλι ούτε για μια απλή διαμαρτυρία, βλέπεις τους ίδιους τους εκφραστές αυτού του Κράτους να πρωτοστατούν στην αποφυγή τήρησης του νόμου. Κι ύστερα, η αίσθηση που έχεις είναι ότι αν εσύ έπραττες κάτι ανάλογο, θα είχες υποστεί πολύ πιο επώδυνες και άμεσες συνέπειες.

Το ζήτημα βεβαίως δεν τελειώνει μόνο στην παράνομη συμπεριφορά ενός άλλοτε κρατικού λειτουργού. Η όλη στάση του είναι το σημείο αναφοράς και αυτό που προκαλεί το λεγόμενο “λαϊκό αίσθημα”. Γεγονός που επιβεβαιώνει επίσης ότι δεν ήταν μια συμπτωματική, εν θερμώ, αντίδραση αλλά εδράζεται σε μια βαθύτερη αντίληψη για τη θέση του καθενός από εμάς ξεχωριστά απέναντι στο νόμο.

Διότι μετά το όλο συμβάν, στις δηλώσεις του ο Κίμωνας τόνισε με έμφαση ότι το περιστατικό ήταν “στημένο” και ότι ευθύνεται ο Παπουτσής, τον οποίο ο ίδιος έκανε άνθρωπο! Είναι αδιανόητη η θρασύτητα και η αίσθηση ατιμωρησίας που ανιχνεύει κανείς στα λεγόμενα αυτά και προφανώς οδηγείσαι σε εικασίες για πόσα άλλα παρόμοια φαινόμενα λαμβάνουν χώρα στο πολιτικό σκηνικό του τόπου, δίχως ποτέ να βγαίνουν στη φόρα!

“Υπαλληλάκο των 500 ευρώ”. Τάδε έφη ένας άνθρωπος που προφανώς λαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη βουλευτική του σύνταξη, η οποία του καταβάλλεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από την τσέπη του Έλληνα πολίτη, που συν τοις άλλοις τον τίμησε ως εκλογικό σώμα με την ψήφο του τόσες φορές.

Πλέον, μετά τον Άκη και τα υποβρύχιά του, τα Βατοπέδια και τους γέροντες που περάσαν την ευλογημένη πόρτα της “στενής”, τους βουλευτές με τις υπέρογκες καταθέσεις στην Ελβετία, τους οικονομικούς εισαγγελείς που ομιλούν ευθέως για επέμβαση πολιτικών προσώπων στο έργο τους, το σύστημα αρχίζει και συνθλίβεται, όπως το σάπιο φρούτο. Τώρα είναι που βγαίνει η πραγματική μπόχα, σαν το σκουλίκι που ενστικτωδώς τρέχει να σωθεί.

Το 2012 συμπληρώνονται 100 έτη από τη βύθιση του Τιτανικού. Τυχαίο; Δε νομίζω.