Το ξήλωμα του παραβάν

Και ξαφνικά έγινε κοινό μυστικό. Το έβλεπες στη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του κόσμου. Λες κι έψαχναν ένα «αποκούμπι» άμυνας απέναντι στην αδηφάγο και ανεξέλεγκτη κρίση. Πρώτα οι «αγανακτισμένοι». Μετά, προσωπικότητες του πνευματικού και ακαδημαϊκού περιβάλλοντος που βγήκαν μπροστά. Όλοι μαζί στην αναζήτηση ενός νέου πολιτικού φορέα που θα έδειχνε έναν διαφορετικό δρόμο, που θα αμφισβητούσε με δημιουργικές προτάσεις (και όχι με στείρα άρνηση) πολλά από τα «δεδομένα» των καιρών.

  

  Μέχρι που φτάσαμε στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Σε πηγαδάκια συζητήσεων, ιδίως ανάμεσα στους νέους της χώρας, το ερώτημα κυριαρχούσε: «τι θα ψηφίσεις;». Από τη μια τα πάρα πολλά υποψήφια κόμματα αλλά κι η απουσία ορατού, «ξεκάθαρου» πλάνου εξουσίας, ενέτεινε τον προβληματισμό. Παράλληλα, οι πολίτες άρχισαν δειλά-δειλά να θέτουν επί τάπητος την ευκαιρία να σταλούν πολλαπλά μηνύματα, που δεν θα περιοριστούν στην απλή ανάδειξη συνδυασμών και βουλευτών.  

  Κάπου εκεί, ο ένας μετά τον άλλο αποφάσισαν να αποκαλυφθούν. "Στηρίζω ΣΥ.ΡΙΖ.Α.". Κι έχει σημασία το ρήμα "ΣΤΗΡΙΖΩ". Ο κόσμος ήθελε να αλληλοστηριχθεί, αναζητούσε συμμαχίες, συντροφιές, δίχως διακρίσεις και περαιτέρω κριτήρια. Λες και προέκυψε αυθόρμητα η επιλογή αυτή, δίχως οργανωμένα προεκλογικά πολιτικά κέντρα που μέχρι χτες επιστράτευαν μηχανισμούς «κομματικής νουθεσίας» των πολιτών και δη των αναποφάσιστων.

  Το «νέο». Πολιτικά, προγραμματικά, ηλικιακά. Ο κόσμος δεν απαιτούσε βεβαίως την κλασσική «ανανέωση» που έχουμε συνηθίσει να ακούμε από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Αντιθέτως, υπονοούσε τη «νέα ημέρα», εκείνη που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δεν θα χαρακτηρίζεται από θλιμμένα πρόσωπα στο δρόμο, από άστεγους, ανέργους, απελπισμένους ανθρώπους. Αυτή η λαϊκή ανάγκη δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου μελετημένου κομματικού προγράμματος. Ήταν σχεδόν το αυτονόητο. Ήταν ο «άλλος» μονόδρομος.

Πυρήνας αυτής της δυναμικής ήταν ο επανακαθορισμός των έως τώρα «θέσφατων». Ευρώ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μνημόνια, Χρηματαγορές, Θώκοι, Μονοκομματικές Κυβερνήσεις Σταθερότητας. Όλα αυτά «συγκλονίζονταν» από λαϊκές μάζες εκ βάθρων εδώ και καιρό. Ήταν η στιγμή που ο λαός άρχισε να διαπιστώνει ότι μπορεί να θέτει εκείνος πρώτος τα διλήμματα και τις απαντήσεις παρά το αντίστροφο.

Ακόμα κι η έννοια της «Αριστεράς» επανακαθορίστηκε αναγκαστικά, ταυτιζόμενη πλέον με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετέπειτα με όλα τα υπόλοιπα που τη νοηματοδοτούν (κοινωνικό κράτος, οικολογία, αναδιανομή πλούτου κλπ). Οι πολίτες αναζητούσαν τη χαμένη τους ατομική, κοινωνική, οικονομική, εθνική αξιοπρέπεια. Κι είχαν χαράξει το δρόμο της επιλογής τους πριν στηθούν οι κάλπες.

  Έτσι, λαός και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συναντήθηκαν στο παραβάν.
  Και συμφώνησαν να το ξηλώσουν μαζί με το πολιτικό σύστημα.