Θα σου κόψω την κοτσίδα!

Είναι γνωστό ότι έχει θεματάκια η ελληνική κοινωνία. Θυμάμαι στις καταλήψεις του 1998 να έρχονται αγανακτισμένοι (σ.σ.: άλλοι εκείνοι) γονείς στις συνελεύσεις του δεκαπενταμελούς εν όψει καταλήψεων και καταγγελίας της σύμβασης για την Παιδεία και να μας απειλούν ευθαρσώς και χωρίς ίχνος αλτρουισμού: “θα φέρουμε ψαλίδια και θα σας κόψουμε τις κοτσίδες”! 

Μετά, όταν διαπίστωναν ότι δεν ασχολούμασταν μόνο με την κώμμη μας, αλλά είχαμε έντονη συμμετοχή μαθητών ανακάλυπταν ποινικά αδικήματα: “γνωρίζουμε ότι εδώ μέσα διακινούνται ναρκωτικά”. Από το κυλικείο μέχρι το γυμναστήριο γίνοντουσαν τρελά νταλαβέρια είναι η αλήθεια, μεγαλοποσότητες μπαγιάτικης τυρόπιτας καθημερινά. Δεν θα ξεχάσω πάλι την πατρική παρότρυνση ενός γονιού (σ.σ. από το “ο γονής”) στα κάγκελα του Λυκείου: “σε παρακαλώ, σε ξέρω από μικρό, σε λένε κωλόπαιδο, τερμάτισε την κατάληψη, στενοχωριέμαι”. Η κάταληψη συνεχίστηκε, ο “πατέρας” εκόψε να μου χαρίζει ακόμα και την καλημέρα του. 

Στο μπαράζ αυτό των διαδοχικών διπλωματικών πιέσεων που δεχόταν η χώρα του σχολειού μας, ήρθε το επόμενο χτύπημα από τον ίδιο το Λυκειάρχη: “Αν λήξεις την κατάληψη, θα σε αναφέρω στο μέλλον ως τον πιο ένδοξο πρόεδρο δεκαπενταμελούς του Λυκείου μας”. Κολοκοτρώνης εγώ δεν γίνομαι, καθηγητά μου. Ο λαός θα ψηφίσει και θα πει κι αυτό που θα πει θα γίνει του είχα πει εν μέσω πυρετού διαπραγματεύσεων υπό καθεστώς απειλής ότι θα διακοπεί η τροφοδοσία του κυλικείου μαζί με την επικείμενη πενταήμερη στη Σαλονίκη. Όταν δε εθεάθησαν καθηγητές να έχουν περιπέσει στην χαρτοπαιξία μετά των μαθητάς των, επήλθε οριστική ρήξη με την Τρόικα της Σχολικής Επιτροπής και καταλάβανε ότι αν και παιδιά, δεν παίζαμε.

  Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών επαναφέρουν στη μνήμη μου τις εποχές εκείνες. Πολλοί από τους παραπάνω ρόλους έχουν υιοθετηθεί από τα τα πρόσωπα και τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής του τόπου. Η Τρόικα, η κατάληψη-καταγγελία του μνημονιακού χώρου, η απειλή της πτώχευσης, της οριστικής πείνας, τα διπλωματικά χτυπήματα, και βεβαίως η αφίσα του Τσίπρα που ξετρύπωσαν τα λαγωνικά των ΜΜΕ, από το μαρτυρικό '91, με τι άλλο, με κοτσίδα! 

Ο φόβος της επανάστασης, της ανατροπής των κατεστημένων, η θολούρα που προσπαθούν άπαντες οι προσκυνημένοι να ρίξουν στα νερά και τη σκέψη του κοσμάκη, οι “επιπολαιότητες”  και οι “τσάμπα μάγκες”, η “μεταφορά της κατάληψης λυκείου στην πολιτική σκηνή του τόπου”, όπως ειπώθηκε, οι επαναλαμβανόμενες απειλές. Όλες δηλαδή οι συνιστώσες ενός συστήματος που σπαρταρά κατά το θάνατό του, με την ελπίδα, όπως λένε οι “γιατροί”, να ανακάμψει, ενώ όλοι οι τεθλιμμένοι συγγενείς ξέρουν καλά κατά βάθος πως πρόκειται απλά για την έσχατη, τελευταία του “έκλαμψη” πριν ξεψυχήσει. 

Ο λαός έχει αποσυνδέσει το μηχάνημα εδώ και καιρό.

Ας γίνει ο θανατός τους, η ζωή μας.