Η χώρα μου δεν άλλαξε την 6η Μαΐου. Όχι. Άλλαξε την 6η Δεκεμβρίου, πριν τρία και κάτι χρόνια, τότε που ασχολούμασταν με έναν άλλο Αλέξη, που αν και αμούστακο παιδί, έπεφτε νεκρό από τη χρυσαυγίτικη σφαίρα ενός "ειδικού φρουρού". Ήταν τότε που το ρήγμα της ελληνικής κοινωνίας αναδείχθηκε, ήταν τότε που η κοχλάζουσα κοινωνική ανησυχία άρχισε να πετάει τις πρώτες της σπίθες λαμπαδιάζοντας μέχρι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αθήνας.
Από εκείνη τη μοναδική στιγμή απλώθηκε άλλος αέρας πάνω από την πόλη. Λες κι η ιστορία έψαχνε την αφορμή της για να τονίσει τις αιτίες των επερχόμενων γεγονότων. Διότι έκτοτε η χώρα μου άλλαζε καθημερινά πρόσωπο, περιεχόμενο, ανάγκες, αλήθειες, ψέμματα.
Κι ύστερα ήρθαν οι αγέλαστοι τύποι με τα μαύρα σακάκια και τους χαρτοφύλακες, κουβαλώντας, λέει, τη "διάσωση της χώρας" στις βαλίτσες τους. Μας συστήθηκαν ως "Τρόικα", μια λέξη που τη δεχτήκαμε ως έχει, αγνοώντας τη σημασία της. Όπως ακριβώς δεχτήκαμε και τα "πακέτα των μεταρρυθμίσεων" που εγκατέστησαν στην αγορά, το μυαλό, τη νοοτροπία μας. Διότι, πάνω απ' όλα, είπαν, έπρεπε να "μεταρρυθμιστεί" η νοοτροπία μας.
Μετά ήρθε η μπόχα. Όπως όταν έχεις για χρόνια συσσωρεύσει σκουπίδια στο υπόγειο κι έρχεται η ώρα να καθαρίσεις. Αποτυπώθηκε στη χώρα η βρωμιά από τα λερωμένα χέρια των εκφραστών της "μεταπολίτευσης". Σκάνδαλα, εκπομπές, διάσωση, δικαιοσύνη, διαφθορά, μαύρο χρήμα, μίζες, μαζί τα φάγαμε, χρεωκοπία, λαμόγια Έλληνες, τεμπέληδες Έλληνες. Η χώρα μου έγινε πρωτοσέλιδο εφημερίδας, βουτηγμένο στο μαύρο μελάνι και τους παχυλούς τίτλους.
Πλάι στο μαύρο, πέταξαν χρώματα ελπίδας. Ανάπτυξη, τομές, ανταγωνιστικότητα. "Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές" είπαν, σαν τη νοικοκυρά που της απαγορεύεται να πάει προς το παρόν στο μπακάλικο κι ας κινδυνεύει να ψοφήσει της πείνας. Ελπίδα και εμπόριο, εμπόριο ελπίδας.
Στη γειτονιά μου τα πρόσωπα άρχισαν να χάνουν την άλλοτε ζωηρή, "μεσογειακή" εκφραστικότητά τους. Οι καλημέρες λιγόστεψαν, τσέπη και ηθικό αδειανά, όνειρα μετέωρα, μεταναστευτικά, σε μια κοινωνία που η "μεταρρύθμισή" της ήταν τοίχοι, στρατόπεδα συγκέντρωσης και ιερόδουλες οροθετικές. Παιδιά που γυρίσαν στα πατρικά τους, δάσκαλοι που είδαν τους μαθητές τους να λιποθυμούν για μια τυρόπιτα, ξαδέρφια που έκρυψαν το πρόσωπό τους ψάχνοντας στους κάδους τα υπολείμματα της "Αναπτυγμένης Ελλάδας της Ευρωπαϊκής Οικογένειας".
Μνημόνιο 1, Μνημόνιο 2, Ζάπειο 1, 2, 3, εμπρός μαρς, Έλληνες, ένα-δύο, εν-δυο, εν-δυο, εν-δυο, προοοοσοχή! Η μεταρρύθμιση δεν έπιασε. Είστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Συρρικνώνεστε. Δεν εφαρμόζετε. Δεν είστε αξιόπιστοι. Δάνειο 1, Δάνειο 2, κούρεμα, Ελλάδα ομολόγα τα ομόλογά σου, ύφεση, κοινωνική εξαθλίωση, ανεργία, ευρώ, δραχμή, μούντζες αγανακτισμένες.
Πίσω από τις λέξεις κρυβόταν από την αρχή εκείνος ο Αλέξης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου