Πρώτη κατάθεσις “δραχμαί τριάντα”

Ο Κ. Καρυωτάκης, ως τεράστιο ποιητικό μέγεθος, κατάφερε να αποτυπώσει σε τέσσερις μόλις λέξεις την ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου λαού, στο ποίημά του “Πρέβεζα”. Εδώ κι 200 σχεδόν χρόνια το άγχος του νεοέλληνα (εκ του νέου ελληνικού Κράτους – ήδη από 1830) ήταν το “μπουγκί”, η αγωνία της αποταμιεύσεως, της ενισχύσεως του ατομικού εισοδήματος “για ώρα ανάγκης”, κατά το κοινώς λεγόμενον. 

 Και αυτό διότι η Ελλάς έχει ενσωματώσει στο ιστορικό της DNA το φόβο της συλλογικής και ατομικής πτωχεύσεως. Με αρχή το πρώτο μνημόνιο του υπό σύσταση ελληνικού Κράτους, τα πρώτα δανεικά για τα έξοδα της ελληνικής επανάστασης από την Τρόικα εκείνης της εποχής. Μετά, στα ύστερα χρόνια, τα δανεικά απέκτησαν μανδύα “επιχορήγησης” και διάφορα άλλα ονόματα. Ντελόρ, Ε.Ε., ΟΝΕ, ΕΣΠΑ, ΔΝΤ. Όλα με τελική αναφορά τη στήριξη του τραπεζικού και εν γένει χρηματοπιστωτικού συστήματος. 

 Αν παρακολουθήσει κανείς τα ελληνικά δελτία ειδήσεων, λ.χ. του 1990, θαρρεί πως τίποτε δεν έχει αλλάξει, οι όροι είναι σχεδόν ταυτόσημοι. Κρίση, ύφεση, πληθωρισμός, ανάπτυξη. Κι όντως “ανάπτυξη” υπήρξε. Οι διαφορές από δεκαετία σε δεκαετία στον τρόπο ζωής του ελληνικού λαού είναι σαρωτικές. Το ερώτημα όμως είναι αν αυτή η ανάπτυξη ήταν όντως ανθρωποκεντρική ή ένας καλά μελετημένος μοχλός ανατροφοδοσίας των κερδών των ισχυρών οικονομικών παραγόντων.

  Οι “αγορές”. Ένας όρος που έκανε την εμφάνισή του -τυχαία;- με την έναρξη της νεώτερης ελληνικής κρίσης τα τελευταία χρόνια. Απρόσωπα, ανέλεγκτα, αδιευκρίνιστα χαρακτηριστικά του ποιος πράγματι κρύβεται πίσω από τις  “αγορές”, τις σχεδόν αόρατες εκείνες δυνάμεις δηλαδή που επιτίθενται σε κράτη, ρημάζουν τα ομόλογά τους, εξαθλιώνουν το λαό και τζογάρουν για το ποιος θα πτωχεύσει πρώτος.  

 Σήμερα πια, η ψυχολογία ενός ολόκληρου λαού βαδίζει πάλι πάνω στο τεντωμένο σχοινί ενός διλήμματος που αφορά το νόμισμά του. Η επιτυχία των “αγορών” είναι να αναγκάζουν τους πολίτες να λένε αυθορμήτως σε ποσοστό 80% “ΝΑΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩ”, την ώρα που οι ίδιοι αυτοί πολίτες ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών για τα περισσεύματα της τροφής τους. 

Τις πταίει, λοιπόν; Είναι ένδειξη μαζοχισμού η στάση των Ελλήνων που παρά την 7% ύφεση, την 23% ανεργία, την 25% πτώση του ατομικού εισοδήματος, συνεχίζουν να επιθυμούν το “μαστίγωμά” τους; Που ανέχονται την κάθε κ.κ. Λαγκάρντ να τους απευθύνεται με ύφος του στυλ “ήρθε η ώρα να πληρώσετε”;

Προφανώς και όχι. Η παντελής αποτυχία του ελληνικού Κράτους ανά τις δεκαετίες να πείσει τον πολίτη για τις “αγνές προθέσεις” του, τα περιστατικά της απόλυτης διαφθοράς, της Βίκυς Σταμάτη και των καναπέδων της, υπενθυμίζουν τον καταναλωτισμό που του πήραν απ' τα χέρια, βυθίζοντας τη σκέψη σε μελαγχολία, σε θολότητα. Μακάρι ο λαός να αλλάξει τα γεγονότα, το ρου, τη διατύπωση της ιστορίας που μας δίδαξαν ως "ορθή".

Ευτυχώς, επτωχεύσαμεν.